Trainingsweek Frankrijk, de wandelingen

Wandeling 1 Refuge Glacier Blanc in de Ecrins
Goedemorgen!! Je moet er altijd even inkomen vind ik, de eerste dag is het zoeken naar alles, dus met een vertraging van 15 minuten vertrekken is nog niet zo heel gek zou je zeggen... Welgemoed op pad met een paar auto's naar het startpunt van de eerste wandeling die Jan Willem voor ons in petto heeft.
Aranka rijdt en Stella en ik liften mee. Na drie kwartier bereiken we een parkeerplaats en laden we onszelf, rugzakken en wandelstokken uit. Het is warm en de omgeving ziet er prachtig uit. Voor ik met mijn ogen geknipperd heb, zijn de eerste lopers uit zicht verdwenen. Dus! Ik ploeg verder, even wennen aan warmte, stokken en de steile helling en dat een uur lang. Het pad is wel overzichtelijk dus ik zie de anderen af en toe in de verte om de bocht verdwijnen. Echte haarspeldbochten, en dan voor wandelaars. Eindelijk boven, een welverdiende rust en dan weer naar beneden. Snel gaat het niet maar het gaat, Stella heeft het zwaar, net als Aranka die erg vele last heeft van haar heup. Meer lezen, dat kan hier http://kiliblog.nl/2013/07/16/refuge-glacier-blanc-in-de-ecrins/

Wandeling 2 Clot de Puy
Prima geslapen in mijn nieuwe mummy-slaapzak, ik vreesde dat ik het veel te warm zou hebben maar dat valt erg mee: het is niet bepaald warm 's nacht en tegenvaller, alles is nat van de condens en de dauw. Gelukkig komt de zon er snel door en warmt alles wat op. Heerlijk ontbijt, er is vers brood van de plaatselijke bakker en zo komt het dat we weer ietsje te laat vertrekken. We lopen vandaag vanaf de camping omhoog, dan een stukje over de graad en verderop weer naar beneden om weer bij het dorp Frissienieres uit te komen. We maken vandaag nog iets meer hoogtemeters dan gister: zo'n 850 m. Gisteravond kwam Maris nog aan op de camping dus die voegt zich vandaag bij de kopgroep. Poeh, wat gaat dat hard, ik zie de voorste lopers eigenlijk de hele dag amper, alleen even bij de lunchstop. Ok, ik dacht dat we samen zouden trainen, dit is meer een prestatietocht om te laten zien hoe snel het kan. Nou, ik kan niet zo snel ;) Stella gaat al beter dan gister, Harm en hond lopen vandaag wel mee (gister mocht de hond niet mee omdat het een natuurgebied was) en 'de kontploeg' heeft zich gevormd: Stella, Aranka, Cissy, Harm en ik. David liep gister ook mee met zijn vriendin Anne-Maura maar die zijn vandaag op de camping gebleven om de omgeving te verkennen. Jan Willem probeert de filmcamera uit, geweldig hoe hij als een berggeit voorbij schiet om de camera op statief te zetten en dan rustig wacht tot wij 'heel spontaan' voorbij lopen.

Wandeling 3 Lac d’ Eychauda
Sneeuw en ijs! Hoezo zuiden van Frankrijk, wow, wat is het hier prachtig! Na een forse klim staan we aan de rand van een gletsjermeer met een vastgevroren bergmarmot erin die net zijn borstcrawl oefent lijkt het (het is net Ice Age 2). Vanaf dit meer kunnen we nog omhoog naar de top maar dat zie ik toch even niet meer zo zitten, want als ik boven aankom vertrekt de rest net weer (klassiek verhaal: ben je er net, helemaal blij dat je het gehaald hebt gaat de rest net weer verder, dat overkomt me nog een paar keer deze week). Na een kwartiertje zijn de laatsten er ook en Aranka wil eigenlijk ook nog wel omhoog. We besluiten samen te gaan tot het sneeuwveld wat we goed kunnen zien liggen. Aldus op pad. Even stoere foto's maken in het sneeuwveld en Aranka klimt er dapper door. Dan komen de anderen al weer naar beneden, wat een bikkels! Wij keren ook en dan gebeurt weer wat ik nu al een paar keer meegemaakt heb: de eersten lopen zo snel dat ik hen uit het zicht verlies en erg veel moeite heb om de route te vinden. Pien en Henk lopen wat lager dan ik en wenken dat het pad daar beter is. Ik laat me wat afzakken en volg dat pad. Tot het doodloopt tegen het gletsjermeer aan. Leuk, kennelijk had ik ergens een afslag moeten nemen maar waar? Ik klim en klauter een eindje terug maar zie het niet zo goed. Dan loopt er een andere loper voorbij en die vraag ik even te blijven staan tot ik bij haar ben en dan zie ik het paadje weer. Vijf minuten later ben ik weer in het zicht van de groep, Aranka komt me al tegemoet lopen, er is niets gebeurd maar ik vind het niet leuk, ik moet heel alert zijn op waar ik mijn voeten neer zet, tempo houden en op het pad letten en dan komt er van genieten van de omgeving niet veel meer terecht. Toch jammer, dit is ook mijn vakantie!

Wandeling 4 Lac de Palluel
Wonderbaarlijk: geen spierpijn! Heeft de training toch zo zijn vruchten afgeworpen want Jan Willem laat ons wel werken. Ook vandaag rond de 1000 hoogtemeters en dat is voor de meesten van ons toch echt geen dagelijkse kost! Over kost gesproken, gisteravond na de BBQ hadden we er wel wat genoeg van: regen, modder en een grote berg afwas, vanavond gaan we uit eten vlak bij de camping, een klein restaurant met één dagmenu, geweldig! Maar eerst nog aan de bak. De omgeving blijft onwaarschijnlijk mooi, vandaag meer bos en aan het einde worden we getracteerd op een hoosbui van jewelste. Heel fijn, kan ik ook mijn regenjack testen. Ik schat in dat een regenbroek aantrekken niet nodig is, zover is het volgens mij niet meer. Jammer, al snel is het beslismoment voorbij en ben ik al kletsnat, een regenbroek aantrekken heeft nu geen zin meer. Rustig doorstappen, goed uitkijken want het is nu wel wat glibberiger op het pad. Nog even nadruppen onder het afdak bij de koffie-caravan op de parkeerplaats en terug naar de camping. Daar valt het mee, ook regen maar niet zo'n hoeveelheid als wij hadden. De meeste zaken zijn dus nog behoorlijk droog. Douchen en opgewekt op weg naar het restaurant. Ja, dat had ik gedacht want als ik wat spullen pak zie ik hele kleine mieren lopen. Eerst een paar, dan nog een paar en een heel regiment. Als ik het grondzeil terugsla zie ik het al: twee grote mierennesten die aan het verhuizen zijn. Vanwege de regen loopt ook hun nest vol en tja, mijn tent staat wat in de weg. Grrrrrr. Hoewel ik snap dat ik op hun territorium ben en zou moeten wijken in plaats van andersom, besluit ik toch maar het recht van de sterkste te laten zegevieren en giet ik een paar kannen kokend water over de ploeg. Dat helpt. Ondertussen heb ik wel het vertrek van de eetploeg gemist, maar allez.. ik ken de weg! Meer lezen? Dit is het weblog van Aranka: http://dolopdekilimanjaro.blogspot.nl/2013/07/lac-de-palluel.html

Wandeling 5 Refuge du Sele (Ailefroide)
Het begon met wat licht gesputter en dat werd al snel serieuze regen. Yakkie, niet leuk, dit keer meteen jack en regenbroek aan (ja ja, ik leer snel) en mijn regenbroek is heel erg fijn. Het jack slaat toch wel wat door, moeilijk om te bedenken of dat regen is of - waarschijnlijker- transpiratievocht. Over de regenhoes van mijn rugzak ben ik heel wat minder te spreken: op dag 3 was alles behoorlijk nat, ook nu slaat de hoes flink door. Daar moet ik nog wat op verzinnen want zo houd ik de spullen erin niet droog. De regen maakt dat we aan het laatste stuk niet toekomen, ik had daarin sowieso al niet z'n zin: de regen maakt dat ik me erg moet concentreren om niet uit te glijden. Dat, gecombineerd met het voortdurend moeten zoeken naar het pad, maakt het vermoeiend en o ja, we klimmen ook nog eens 1000 meters. De rest begint er wel aan maar moet dat al snel staken. Jan Willem roept de groep bij elkaar, het valt hem op dat er erg weinig groepscohesie is. Daar ben ik het helemaal mee eens. Vandaag was dat wel heel erg merkbaar toen ik, echt wel toe aan een lunch, onder aan de gletsjer aankwam rond half 1 en er daar twee om het hardst stonden te roepen dat ze het koud hadden en verder wilden de gletsjer op. Dat was voor mij echt geen optie en voor Harm, Aranka, Cissy en Stella die nog een klein stukje achter mij liepen, ook niet. Dus wij alvast een stukje terug naar een minder koud plekje en zij door. Desgevraagd meld ik dat ik het niet zo leuk vind om veel alleen te lopen en ook dat ik moeite heb om het pad te volgen. Anneke reageert meteen door te zeggen: had je dat verwacht dan, iedereen loopt in eigen tempo. Ja, dat weet ik wel en toch had ik gehoopt dat we meer samen zouden optrekken zodat ik ook iets kan leren van de mensen met ervaring maar dat zit er nu echt niet in.
Ik ben blij dat we weer bij de auto zijn: het is geslaagd, 5 wandelingen goed volbracht, het was pittig maar goed te doen al moet ik qua tempo wel erg inleveren bij de eersten. Ik ben benieuwd hoe dat straks is als de groep compleet is. Hebben de anderen ook allemaal veel bergwandelervaring of liever gezegd, een hoog tempo? Ik heb immers ook al veel gewandeld op hoogte maar dit trek ik qua tempo niet. Misschien klopt dat ook wel: ik heb boven de 3000 en zelfs ook 4000 meter gelopen in dit tempo en dan is echt een ander wandeltempo dan in de de Europese bergen. Nu ja, we gaan het wel zien, harder dan dit gaat het voor mij niet, dan neem ik wel een vliegtuig later terug ;))